உயர்வும் வீழ்ச்சியும்

பல சாம்ராஜ்யங்கள் எழுந்து விழுந்தன, சிறிய சாம்ராஜ்யங்களும் இங்கேயும் அங்கேயும் விழுந்தன.   தீர்க்கதரிசியான தானியேல், நேபுகாத்நேச்சாரின் கனவை விளக்கியபோது, பாபிலோன், மீதீய-பாரசீக, கிரேக்க-மாசிடோனிய, மற்றும் ரோம சாம்ராஜ்யங்கள் என எதிர்கால உலக வரலாற்றைப் பற்றிய ஒரு கண்ணோட்டத்தைத் தருகிறார் (தானியேல் 2 & 7).‌ எட்வர்ட் கிப்பன் ஒரு வரலாற்றாசிரியர், 1776-1788 வரை ரோமானியப் பேரரசின் வீழ்ச்சியையும் சரிவையும் பற்றி ஆறு தொகுதிகளை வெளியிட்டார். இத்தொகுதிகள் கி.பி 98 முதல் 1590 வரையிலான வரலாற்றை உள்ளடக்கியது; மேலும் அவை கடுமையான புலமை, வரலாற்றுக் கண்ணோட்டம் மற்றும் சிறந்த இலக்கிய நடை கொண்டது.  இருப்பினும், அவரது விளக்கங்கள் பல படிப்பினைகளைக் கொண்டுள்ளது. 

சுயாதீனச் சரிவு:  
அரசியல் மற்றும் அறிவுசார் சுதந்திரம்  மறைந்துவிடவில்லை ஆனால் குறைந்து விட்டது.‌ ஆரோக்கியமான விவாதங்களும் கருத்து வேறுபாடுகளும் அரிதாகிவிட்டன.  தத்துவவாதிகள், உணர்வுள்ள ஆட்சிக்குழுக்கள், பேச்சாளர்கள் மறைந்தனர்.  அது ரோமானியப் பேரரசை ஒரு கீழ்நோக்கிய சுழலுக்கு தள்ளியது.  

சிவில் நற்பண்புகள் இல்லாமை:  
செல்வச் செழிப்பு இருந்தபோது, ​​மக்கள் தேசத்திற்கான தங்கள் கடமையை மறந்துவிட்டனர், ஆனால் சமூகம் மற்றும் பேரரசின் நலனைக் காட்டிலும் தனிப்பட்ட ஆடம்பரங்களில் கவனம் செலுத்தினர். 

தார்மீக மதிப்புகளின் சரிவு: 
தார்மீக விழுமியங்கள் குறைந்துவிட்டன, நம்பிக்கை இல்லை.   குடும்ப சண்டைகள், துரோகங்கள் மற்றும் உள்நாட்டுப் போர்கள் இதன் விளைவாக இருந்தன.  அதனுடன் ஊழல் நிறைந்த அதிகாரத்துவமும்,  லஞ்சம் நியமனங்களை மற்றும் பதவி உயர்வுகளை நிர்ணயித்தது, இழக்கப்பட்ட மக்களுக்கான நீதி மறுக்கப்பட்டது.  

அரசியல் ஆசை மற்றும் விரிவாக்கம்: 
பேரரசு பல பிரதேசங்களைச் சேர்த்தது, ஆனால் கைப்பற்றப்பட்ட நாடுகளை திறம்பட நிர்வகிக்க முடியவில்லை.   லட்சிய நிலை மற்றும் வெற்றி பேரரசை சீரழிவுக்கு பலியாக்கியது.  பிரதேசம் விரிவாக்கப்பட்டதால் ஆட்சி செய்யும் திறன் குறைந்தது.  கிளர்ச்சிகள் மற்றும் காட்டுமிராண்டிகளின் தாக்குதல்கள் இருந்தபோது இராணுவத்தால் ஈடு கொடுக்க முடியாமல் போனது. 

தகுதியற்ற ஆட்சியாளர்கள்:  
பேரரசர்களும் அவர்களது கூட்டத்தினரும் ஊழல்வாதிகளாகவும், ஒழுக்கக்கேடானவர்களாகவும், சுயநலவாதிகளாகவும் மாறினர், மேலும் நீதியாக ஆட்சி செய்வதில் அல்லது வழங்குவதில் குறைந்த அக்கறையுடனும் செல்வத்தையும் ஆடம்பரத்தையும் அனுபவித்தனர்.   தலைவர்கள் கடவுளுக்கு பயப்படாமல், அதற்கு பதிலாக தங்களை கடவுள்கள் என்று நினைக்கும் போது அல்லது மக்கள் வழங்கிய தெய்வீக அந்தஸ்தை அனுபவிக்கும் போது, ​​தலைவர்கள் தேசத்தை மோசமாக தோல்வியடையச் செய்கிறார்கள். பேரரசர்கள் தகுதியற்றவர்கள் என்றால், அதிகாரத்துவம் எப்படி நல்லாட்சியை கொடுக்க முடியும் அல்லது பாதுகாப்புப் படைகள் தங்கள் கடமையைச் செய்ய முடியும்?

வேதாகமக் கொள்கை: 
நீதி ஒரு தேசத்தை உயர்த்துகிறது (நீதிமொழிகள் 14:24). வெளிப்படுத்தப்பட்ட வேதம் இல்லாமல், நீதி இல்லை.  ஜீவனுள்ள தேவனைப் பற்றிய பயம் மட்டுமே தனிநபர்களுக்காக வாழ ஞானத்தையும், சமூகத்திற்கான விதிகளையும், அனைத்து நடவடிக்கைகளுக்கும் நெறிமுறைகளையும், தேசத்திற்கான சட்டங்களையும் வழங்குகிறது.  

எனது தேசம் நீதியுள்ளதாக இருக்க நான் ஜெபம் செய்கிறேனா?  
 

  Author: Rev. Dr. J .N. மனோகரன்